گروه فرهنگ و هنر مشرق - یکی از نویسندگان کشورمان با حضور در اردوی تفریحی تعدادی از ایتام قم، دلنوشته ای را نوشت که با هم می خوانیم:

دخترک گریه می­ کرد کنار دیوار. با زحمت هفت سال را داشت. مچاله شده بود در خودش. یکی از خدمه­ ها رفت سراغش. انگار دختر خودش را صدا می ­زد. گفت: چرا گریه می­ کنی دخترم؟..اسمت چیه؟!

دخترک گریان گفت: پروانه ­ام پرید رفت...

خدمه، لبخندش را عمیق­تر کرد: اسمت را نگفتی دخترم...

دخترک هق­ هق­ کنان زمزمه کرد: فاطمه!

حس کردم پاهای خدمه کشیده شد روی زمین. شاید نام فاطمه بود که او را زمین­گیر می­ کرد. رسید کنار فاطمه. بغض توی گلویش بود که گفت: بلند شو بابا...بلند شو...خودم برایت پروانه پیدا می­ کنم فاطمه­ جان...

فاطمه انگار منتظر همین کلام پر از مهر بود. انگار حرف­ های خدمه مثل نسیم روح و جانش را نوازش داده بود. انگار حس کرده بود پدر دارد. پدر....همه ­ی گمشده­ ی فاطمه پدر بود، گم­شدن پروانه بهانه بود، پدر! همه­ ی غصه­ ی فاطمه همین بود انگار هیچ­وقت پدری به خود ندیده بود....و قاطی بچه­ های یتیم تحت پوشش انجمن تکفل و سرپرستی ایتام قم در دومین اردوی تفریحی تابستانی روستای وشنوه حاضر شده بود.

خدمه­ ی بچه­ ها فاطمه را از زمین بلند کرد. لبخند روی صورت فاطمه شکفت. آمدند کنار آلاچیقی که آقای «الف» بانی و خیّر اردوی بچه­ ها نشسته بود. آقای الف راضی نیست کسی اسمش را بداند. خدمه­ ی بچه ­ها فاطمه را به آقای الف نشان داد و گفت: این فاطمه­ خانم پروانه­ اش را گم کرده است!

آقای الف انگار همه­ ی جانش را ریخت روی زبانش. شاید عاشقانه­ ترین نگاه عمرش را ریخت به چشم فاطمه و لبریز از مهر رو به او گفت: خودم برایت پروانه می ­خرم بابا!

انگار می­ خواست خودش را پروانه کند و بدهد دست فاطمه. فاطمه انگار یادش رفته بود پروانه ­اش گم شده، انگار یادش رفته بود پدر ندارد، از جست و خیز کودکانه­ اش انگار می­ خواندی پدرش را پیدا کرده است. بغض در گلوی آقای الف خیمه زده بود انگار.

*مجید مغازه ­ای